19-20րդ դարեր
19-րդ դարի վերջին, Արևմուտքում, գրաֆիկական դիզայնն առանձնացավ որպես
մասնագիտություն, մասամբ նոր տեխնոլոգիաների և արդյունաբերական հեղափոխության
արդյունքում առաջացած առևտրային հնարավորությունների պատճառով: 19-րդ դարի
վերջին և 20-րդ դարի սկզբին գովազդային գործակալությունները, գրքերի հրատարակիչները
և ամսագրերն այնպիսի ղեկավարների էին փնտրում, ովքեր վիզուալ տարրերը և
փոխանցվող հաղորդագրությունները կմիավորեին՝ ստեղծելով ներդաշնակ
բովանդակություն: 1922 թվականին տպագիր Ուիլյամ Ա. Դվիգինսը ստեղծեց գրաֆիկական
դիզայն տերմինը՝ զարգացող ոլորտը բացահայտելու համար: Լեոն Ֆրենդի 1936 թվականին
հրատարակված գիրքը՝ «Գրաֆիկական դիզայնը», համարվում է ոլորտի համապարփակ
նկարագրության ամենավաղ ձևը։ Այսօր կան միլիոնավոր հրատարակություններ, որոնք
կենտրոնացած են դրա պատմության վրա։
Ամբողջ 20-րդ դարի ընթացքում դիզայներներին հասանելի տեխնոլոգիաները շարունակում
էին արագ զարգանալ: Մասնագիտությունը հսկայականորեն ընդլայնվեց, և գրաֆիկական
դիզայներները, ի թիվս այլ բաների, ստեղծեցին ամսագրերի էջեր, գրքերի շապիկներ,
պաստառներ, սկավառակների շապիկներ, փոստային նամականիշեր, իրերի
փաթեթավորում, ապրանքանիշեր, նշաններ, գովազդային պաստառներ և վեբ կայքեր։ 21-րդ
դարի սկզբին գրաֆիկական դիզայնը դարձավ համաշխարհային մասնագիտություն, քանի որ
առաջադեմ տեխնոլոգիաներն ու արդյունաբերությունը տարածվեցին ամբողջ աշխարհում:
Հանձնարարություն․ Այս նյութին որպես շարունակություն պետք է որոնեք և գտնեք
ինֆորացիա թղթի և տպագրության դարաշրջանի մասին։
Տպագրությունը ուշ միջնադարյան Հայաստանում: Դարաշրջանի մշակութային կյանքի ամենանշանակալից երևույթներից մեկը հայկական տպագրության սկզբնավորումն ու անշեղ վերելքն էր: Հայ վաճառականներն ու հոգևորականները մեծ հետաքրքրություն ցուցաբերեցին Եվրոպայում տպագրության գյուտի նկատմամբ:
Հայաստանյան դժնդակ իրականության թելադրանքով, որր բացառում էր տպագրության սկզբնավորումը հայրենիքում, տպագրական աշխատանքներ հնարավոր էր կատարել միայն Եվրոպայում: 1440-ական թթ. Յոհան Գուտենբերգի կատարած տպագրության գյուտն արագորեն տարածվեց մայրցամաքում: Կարճ ժամանակ անց տպարաններ ստեղծվեցին իտալական քաղաքներում: Հայ տպագրության առաջին կենտրոն դարձավ վենետիկը, որտեղ վաղուց ի վեր գոյություն ուներ ազդեցիկ հայ համայնք: Առաջին հայ տպագրիչը՝ Հակոբ Մեղապարտը, այստեղ 1512-1513 թթ. ընթացքում լույս ընծայեց հինգ անուն գիրք՝ «Ուրբաթագիրք», «Պատարագատետր», «Աղթարք», «Պարզատումար», «Տաղարան»: Հակոբ Մեղապարտի հրատարակած գրքերը նախատեսված էին ընթերցողների լայն շրջանի համար է իրենց տեսքով նմանվում էին ձեռագիր մատյանների: Հակոբ Մեղապարտի տպարանը գործել է երկու-երեք տարի: